زمانی که در خرداد ماه ۱۲۸۷ خورشیدی (می ۱۹۰۸ میلادی) زمین میدان نفتون با فوران نفت و گاز به ضربات مته حفاری “رینولدز” پاسخ داد، حفاری در چاه نفت شماره یک مسجد سلیمان به پایان رسید، و نفت به چرخه تولید وارد شد. این در حالی بود که تا یک ماه قبل از آن دارسی و شرکایش در نامه ای به رینولدز از او خواسته بودند ادامه کار دست بکشد.
اما میدان نفتی کشف شده به عنوان یکی از بزرگترین میادین نفتی برای بهره برداری به سرمایه هنگفتی نیاز داشت و بخشی از این سرمایه با تاسیس شرکت نفت انگلیس و ایران (Anglo Persian Oil Company) در سال ۱۹۰۹ مرتفع گردید. این شرکت در صدد بر آمد برای تامین نیازهای خود از جمله نیروی انسانی، خدمات و تجهیزات، مسیری را احداث نماید.
اغلب تجهیزات مورد نیاز نفت که از بریتانیا می آمد، از خرمشهر با کشتی های بخار (River Steamer) که به آنها مَرکب هم می گفتند، به اهواز منتقل می شد. انگلیسی ها برای انتقال این تجهیزات به مسجد سلیمان، مسیر “درخزینه” و شاخه آبی گُرگُر را در رود کارون، انتخاب کردند. (درخزینه در حاشیه کارون و بین اهواز و شوشتر قرار دارد). از این رو، تجهیزات در بارانداز درخزینه، بوسیله دو جرثقیل بزرگ و کوچک که با بخار کار می کردند از لنج ها پیاده شده و به وسیله گاری و حیوانات بارکش با عبور از مناطق سخت و دشوار کوهستانی و رودخانه ها تا مسجد سلیمان حمل می شدند.
حمل تجهیزات سنگین با حجم زیاد و آن هم با عبور از راه های ناهموار و پر پیچ و خم و تپه ماهوره ها و عبور از رودخانه با دشواری بسیار انجام می پذیرفت و مستلزم زمان زیاد بود. ضمن این که در بین راه هم بعضا تلفات مالی و جانی رخ می داد. از این رو شرکت نفت انگلیس و ایران بر آن شد راهی ایجاد نماید تا این تجهیزات راحت تر و در زمان کمتر به مقصد حمل گردند به همین سبب به فکر احداث خط آهنی بین درخزینه تا میدان نفتون ( مسجدسلیمان ) افتاد.
بنابر این در سال ۱۳۰۰ خورشیدی (۱۹۲۱میلادی) شرکت نفت ایران و انگلیس، عملیات احداث خط آهنی را از منطقه درخزینه تا مسجدسلیمان شروع و در سال۱۳۰۲ خورشیدی (۱۹۲۳ میلادی) تکمیل کرد.
طول این راه آهن ۵۷ کیلومتر و فاصله بین دو خط ۷۶ سانتیمتر بود. در واقع تا آن زمان هرگز راه آهنی با این طول مسیر در ایران ساخته نشده بود. پیش از این تنها خط آهن شهر ری در سال ۱۳۰۵ تاسیس شده بود که ۸۷۰۰ متر طول داشت و تهران را به شهر ری متصل می کرد. راه آهن سراسری ایران هم حدود ۱۵ سال بعد یعنی سال ۱۳۱۷ به بهره برداری رسید.
برای راه آهن درخزینه به مسجد سلیمان، ایستگاه هایی در طول مسیر با هدف و ماموریت خاصی تاسیس شد. از جمله ایستگاه های “۵ مایل”، “آبگاه”، “۱۶ مایل”، “۱۷ مایل”، “۲۲ مایل”، “۲۴ مایل”، “حاجی آباد”، “تمبی”، “مالکریم”، “گچ پلنت” و “ریل وی” که ایستگاه اصلی و پایانی بود. همچنین ایستگاهی در انتهای خط با نام ایستگاه انبار خوراکی و انبار باروتی وجود داشت.
قطار در این ایستگاه ها توقف می کرد و ذغال سنگ و آب مورد نیاز خود را تامین و یا مسافرانی را هم پیاده و سوار می نمود. در ایستگاه تمبی، گوگرد مورد نیاز برای حمل به آبادان و یا به خارج از کشور بارگیری می شد.
در منطقه مالکریم هم یک ایستگاه سوزنبانی وجود داشت که به منظور تامین امنیت عبور دو قطار تاسیس شده بود. در ایستگاه گچ پلنت یک کارخانه تولید گچ وجود داشت که گچ تولیدی توسط قطار بارگیری و جهت استفاده به جاهای مختلف حمل می شد.
ایستگاه ریل وی در چشمه علی مسجد سلیمان نیز به عنوان محوطه انبار تخلیه کالا و تجهیزات و تعمیرگاه این قطارها مورد استفاده قرار می گرفت و در نهایت ایستگاه پایانی که به انبار خوراکی و انبار باروتی معروف بود و برای تخلیه و یا بارگیری مواد غذایی و یا مهمات مورد نیاز عملیات انفجار برای جاده سازی استفاده می شد.
این خط آهن هشت لوکوموتیو داشت که در ابتدای کار با لوکوموتیو های سبک که از هیئت واگذاری و فروش ارتش در انبار ملزومات ایستگاه راه آهن کانتارا در مصر در اختیار گرفته بودند شروع به کار نمود. (این لوکوموتیو ها در جنگ جهانی اول مورد استفاده قرار گرفته بودند). در سال ۱۹۲۵ تعداد دو دستگاه لوکوموتیو مخزن دار مدل ۲-۶-۰ ساخت شرکتkerr Stuart و ۲۵ واگن از بریتانیا به این خط انتقال داده شد. و در سال های بعد لوکوموتیو های جدیدتری به این خط اضافه شد. سوخت این لوکوموتیو ها در ابتدا نفت بود ولی کمی بعد به زغال سنگ تغییر پیدا کرد.
راه آهن مسجد سلیمان ۲در طول مسیر راه آهن چندین پل کوچک و بزرگ وجود داشت که برخی آثار آنها هنوز باقی مانده است. از جمله چهار پل بزرگ وجود داشت که سه تای آن در تقاطع رودخانه تمبی که فلزی بودند و یکی دیگر با دهانه های هلالی بر روی رودخانه بهلول (بتوند) که تنها آثار ستون های بتنی و یا سنگی آن مشهود بوده و به یادگار مانده در برخی از نقاط نیز آثار شن ریزی مسیر خط آهن قابل مشاهده است. ولی به طور کل مسیر از بین رفته و یا بافت مسکونی پیدا کرده است.
بین سال های ۱۳۲۴ تا ۱۳۲۸ هجری شمسی این راه آهن در اوج فعالیت خود بخصوص در خلال سال ۱۳۲۶ ش ماهیانه حدود ۹۸۰۰ تن کالا را جابجا ‌کرد. در خلال این سال‌ها، احداث جاده ماشین رو، بین مسجدسلیمان و آبادان نیز که در برنامه کاری قرار داشت به بهره برداری رسید، چرا که استفاده از حمل و نقل جاده ای سریع تر و کم هزینه تر بود.
خط‌آهن درخزینه- کسجد سلیمان، طی عمر ۲۷ ساله خود، بیش از یک میلیون تن کالارا جابه‌جا کرد و طی سال‌های اولیه راه‌اندازی آن در مناطق نفتخیز، علاوه بر کالا، مواد غذایی، مسافران را هم نقل و انتقال می داد و طی سه دهه نقش بسیار مهمی برای صنعت نفت و توسعه حوزه مسجدسلیمان ایفا نمود.
اخیرا نقشه این راه آهن با کوشش پرویز آریان فر، سرپرست طراحی و مهندسی برق، شاغل در مدیریت مهندسی و ساختمان، شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب و با همکاری ادارات روابط عمومی شرکت ملی مناطق نفتخیز و اداره مهندسی نقشه برداری، تهیه شده است.
در واقع تاریخچه تاسیس این خط آهن در حین مطالعه و انجام تحقیقات در تاریخ صنعت نفت، مورد توجه و ترسیم نقشه آن به عنوان نخستین ریل آهنی کشور، در دستور کار قرار گرفت؛ بویژه آن که این خط به سبب اکتشاف نفت در میدان نفتون (مسجدسلیمان) تاسیس شد و در زمان خود نقش بسیار مهمی در نقل و انتقال تجهیزات نفتی داشته است.
به این ترتیب با استفاده از عکس های هوایی ماهواره ای و مراجعه به برخی از همکاران بازنشسته صنعت نفت و ساکنان قدیمی منطقه، همچنین طی چندین مرحله مکاتبه با شرکت بی پی و بررسی اسناد و تصاویر باقی مانده از آن دوران، نسبت به مسیر یابی اقدام شد.
در نهایت پس از جمع آوری اطلاعات کافی و کامل، تعیین مسیر و با هماهنگی و همکاری ادارات روابط عمومی شرکت ملی مناطق نفتخیز و اداره مهندسی نقشه برداری و طی یک عملیات پیاده روی پنج روزه و تهیه مختصات و برداشت حدود ۸۰۰ نقطه آن هم با استفاده از جی پی اس و دوربین عکاسی، نقشه برداری از این مسیر پایان یافت و پس از یک سال و اندی یک نقشه جامع و کامل و با گرافیکی زیبا از مسیر خط آهن شامل طول، محل و تعداد ایستگاه ها و محل پل ها تهیه شد.
این نقشه می تواند هم به عنوان یک مرجع تاریخی و هم به عنوان یادگاری از تاریخ این صنعت برای آیندگان و نسل جوانی که علاقه مند به کسب اطلاعات و آشنایی با تاریخ صنعت نفت قرار بگیرد و با مشاهده آن گذشته را مرور کرده، تلاش ها و زحماتی را که در این راه کشیده شده است، از نزدیک لمس کنند.
پرویز آریانفر