مرتضی افقه

از اولین روزهای تبلیغات انتخاباتی، برخی نامزدهای ریاست جمهوری با هدف قرار دادن جوانان و گروه های آسیب پذیر جامعه، با دادن وعده هائی عمدتاً اقتصادی سعی در جلب آراء آنها نمودند. اگر چه امکان برآورده کردن این وعده ها از همان ابتدا توسط متخصصین اقتصادی به چالش کشیده شد اما نوع وعده ها و گروه های هدف نشان داد که دستیابی به ریاست جمهوری برای برخی اولیت بیشتری نسبت به شأن و عزت مردم دارد.
💠 اینکه جامعه را به مرحله ای رسانده باشیم که برای تأمین بخشی از نیازهای زندگی به صدقه های دولت محتاج باشند به خودی خود امری مذموم است و استفاده از این نیاز برای جلب آراء آنها مذموم تر. با این وصف، شواهد متعددی وجود دارد که امکان عمل به این وعده ها را غیرممکن می نماید. در مورد نبود منابع مالی و فیزیک لازم و کافی برای تحقق این وعده ها مطالب فراوانی نوشته شده است به همین دلیل در این نوشته صرفاً بر نبود پیش نیازهای غیرمالی عمل به این وعده ها تمرکز شده است.
❌ برخی نگرش های غلط در بین مدیران و مجریان و بعضاً کارشناسان اقتصادی بر این باورند که برای رونق و پیشرفت اقتصادی، وجود منابع مالی و یا طبیعی کفایت می کند و همین نگرش غلط (که من آنرا نگرش مهندسی در حوزه های اجتماعی میدانم) تاکنون خسارات فراوانی به کشور و جامعه وارد کرده است.
✅ واقعیت آنست که برای پیشرفت اقتصادی و رفع مشکلات معیشتی شرط لازم وجود امکانات مالی و فیزکی است اما شرط کافی وجود ساختارهای غیراقتصادی سازگار با رشد و رفاه و رونق اقتصادی است. غفلت از همین امر باعث شده که علیرغم برخورداری های مالی فراوان در طول چهار دهه ی گذشته، هنوز کشور در ابتدای مسیر توسعه قرار دارد.