پنجشنبه‌ها میعادگاه دل های داغ دیده است. در «بهشت آباد اهواز». شهر اموات ، نه به بزرگی شهر اما بی شباهت به کوچه خیابان های بی نام و نشان آن نیست.
داغ عزیزان و سرگردانی در میان قطعات قدیم و جدید حکایت هر بار حضور در این شهر است .
کافی است برگ اطلاعیه ترحیمی به دستت ّبرسد. اولین چیزی که ذهنیت را مشغول می کند اینکه چگونه می توان به موقع خود را به مراسم رساند.
توسعه ی شتابزده شهر اهواز و بی توجهی به زیر ساخت ها دیگر حرف و حدیث جدیدی نیست اما در برخی از این نقیصه ها رنج عواطف شهروندان را به همراه دارد.
گلزار بهشت آباد جایی است که برای حضور در مراسم اگر هر هفته بروید یک وجه مشترک در تمام این دفعات هست و آن سرگردانی در میان تابلوهایی با دو شماره ی متفاوت که در کنار هر شماره‌ای واژه قدیم و جدید دیده می‌شود !
اعداد نه از شرق به غرب ترتیبی دارند و نه از شمال به جنوب . درهم ریختگی جزء لاینفک تابلوهای این گلزار است.
رنج مضاعف زمانی احساس می شود که اغلب افرادی که به این مکان می‌آیند افراد مسن و ناتوان هستند و رقت قلبی که مختص این سنین است آنها را به اینجا می کشاند.
در میان صدای آواز گاگریو و قرائت قرآن آنچه بیشتر شنیده می شود واژه ی(کجایی؟) در حالی که مردم موبایل به دست برای پیدا کردن دوستان و آشنایان تکرار می کنند. در همین حال مردی خسته در گرمای تابستان اهواز،عرق ریزان از تو سوال می کند:
– آقا قطعه ۱۳ قدیم کجاست؟ شماره جدیدش را نمی دانم…گیج شده ام!
و چه بسیار پیش آمده که به قرائت فاتحه ای برای جمیع اموات رضایت بدهی بی آنکه بر آرامگاه میت هم رسیده باشی.
در اینجا ست که احساس غریبی به آدم دست می دهد
آیا من هم در مکانی بی نام و نشان به خاک سپرده خواهم شد؟
کاظم کردانی