باید ۲۹ اردیبهشت را نقطه عطف نظام دانست. مشارکت بالا، انتخابات آزاد، دموکراسی دینی و یکپارچگی ملت. اما اوضاع در شهر اهواز چگونه بود.؟
شهری که به حق از ناملایمتی های اقلیمی و جفای دستکاری های انسانی زخمی است. در اهواز نیز همه چیز خوب بود. صفوف طولانی در گرما، شوق حضور، یکرنگی.
اما به یکباره چه شد؟
انتخابات ریاست جمهوری نتایجش اعلام شد، بدون هیچ شک و شبهه ای با سرعت عمل و دقت بالا. نوبت به نتایج شورای شهر اهواز رسید، کلانشهر ما. در مقام قضاوت وجود تخلف و یا شبهات دیگر نیستم، اما چرا شرایط به این سمت رفت که شاهد تحصن و تجمع باشیم؟چرا عده ای در مقام قضاوت برآمدند و گل آلودکردن آب؟
براستی هدف اصلی این عکس العمل ها چه بود؟ شاید تخریب استاندار یا فرماندار و یا فردی دیگر. اما چرا با موج احساسات مردم؟
اهواز زخمی بی تدبیری هاست، زخمی عملکرد ایستای شورای شهر. بهتر نبود دوستان، حتی اگر به موردی شک داشتند، از مجاری قانونی اقدام می کردند؟ این همه شایعه، شهر بد چهره از تبلیغات نازیبا، اهواز ما را به حاشیه برده، مگر باهم قرار نگذاشته بودیم که از شنبه، همه باهم، برای آبادانی شهرمان تلاش کنیم؟ مگر این شورا و صندلی های شورا برای ما مردم شهر نیست؟ چرا هنوز این شورا شروع نشده سیاسی بازی را درون آن امری عادی مینمایید؟ و صد چرای دیگر!
سخن اما با شهرم است….اهوازم. ببخش مان!با تو نامهربانیم، همه ما یادمان رفته که برای خدمت به مردم تو پا به عرصه گذاشته بودیم نه صندلی. اهواز، ببخش شان!
ببخش شان که به فکر تو نیستند و تو چقدر بزرگواری که ما را پذیرایی! نمیدانم که چه روزی سفره دل خود را برای ما باز می کنی و درد دلهای خود را کتاب شده تحویل مان می دهی. اما بدان، ما مردم شهر اهواز، عاشق اهوازیم. عاشق کارون ات. هیچ جبهه، حزب و جناحی نمی تواند بین ما و تو اختلاف بیاندازد. ما، تمامی مردم اهواز، با هر قومیتی، پشت تو می مانیم. اهواز با وفا!