از نمایش هایی که درجشنواره(چهارشنبه با تیاتر)در مجتمع فرهنگی باغ معین اهواز اجرا شدو مورد استقبال تماشاگران قرار گرفت،نمایش(تصویرشیر)نوشته ی (دن اونیل)به کارگردانی منصور ناصری و عباس سعیدی و نقش آفرینی مریم مسعودنیا وکیانا کفایی بود.
اقبال فراوان تماشاگران به تصویرشیر به خاطر سه ویژگی بارز این نمایش بود:
۱:متن هوشمندانه و چند لایه ی نمایش که ذهن تماشاگران را درگیر ابعاد پنهان اش می کردوآنها را برمی انگیخت با وجود نامناسب بودن تالار نمایش با تعمق و لذت نوشته ی ساده و در عین حال پیچیده ی دن اونیل نویسنده ی ایرلندی را تا پایان همراهی کنند.
۲٫کارگردانی خلاق و طراحی مناسب که به پیروی از متن با ابزار ساده ی صحنه_فقط یک چهار پایه-پیچیدگی اثر را حفظ کند ونمایشی یک دست و روان را به تماشاگران ارائه نمایند و همدلی آنها را برانگیزند.
۳٫(نقش آفرینی)با تاکید روی کلمه ی (نقش آفرینی) به جای (بازی) یا (ایفای رل) دو بازیگر جوان و نوجوان نمایش،مریم مسعودنیا و کیانا کفایی که تا پایان اجرا باورپذیری و مشارکت تماشاگران را باز هم با وجود نامناسب بودن نور و صدا و صندلی و همه چیز با خودهمراه و همدل کنند.
آقای سعیدی کارگردان تصویر شیر در مورد نمایش می گوید:
متن دو شخصیت دارد به نام لین و مارسی.کل نمایش حول محور همین دو شخصیت می گردد.البته یک شخصیت سوم هم داریم که ما او را در صحنه نمی بینیم اما تاثیر مهمی در نمایش دارد.مارسی به سفارش لین یک نقاشی کشیده که لین روز مادر آن را به مادرش هدیه بدهد.نمایش از این جا شروع میشود که مارسی نقاشی را به لین نشان میدهد تا آن را بررسی کند.تمام حرکات بدن و دیالوگ ها بیانگر آن است که لین از حاصل کار راضی نیست.مارسی درصدد توجیه برمی آید که می دانم من نقاش حرفه ای نیستم واصلا نارحت نمی شوم که شما ایراد کار را به من بگویید.لین می گوید ایرادش این است که زیادی شبیه شیر است.من نقاشی ای می خواهم که هم شیرباشد و هم شیر نباشد!و تعجب مارسی را که می بیند توضیح میدهد که من مادری دارم که بسیارایرادگیر است!هر کارتی که برایش می فرستم و هر حرفی که میزنم و اصولا به هر کاری که میکنم،ایراد می گیرد.و پیش بینی میکند که مادرش بعد از دیدن نقاشی می گوید،لین!واقعا این آن چیزی است که درباره ی من فکر میکنی!در واقع این شخصیت غایب تاثیر مخرب خود را بر روی لین و مارسی میگذارد.لین در کودکی بسیار از طرف مادرش سرزنش و تحقیر شده است.او شخصیت آسیب دیده ای است که ما واکنش هایش را در نمایش می بینیم.او حالا خودش به یک شخصیت آسیب زننده تبدیل شده است.و طعمه ی لین در اینماجرا مارسی است.
اما در مورد اجرای کار عرض کنم که وقتی به پیشنهاد بچه ها کار به من سپرده شد ما تمرین هایی اولیه و دورخوانی را شروع کردیم.وشبختانه چون کار به دکور وابزار صحنه ی آنچنانی نیاز نداشت ما توانستیم هرجا کار و تمرین کنیم.گاهی در تالار آفتاب و بیشتر در مجتمع فرهنگی باغ معین و حتی در کافه ها.ما برای اجراتنهابه یک چهر پایه احتیاج داشتیم.مهم شور و اشتیاق بچه ها بود.سرانجام کار با موفقیت پیش رفت و همانطورکه شما هم شاهد بودید مورد توجه تماشاگران قرار گرفت.
بچه ها خیلی زحمت کشیدند.یک نکته که شاید گفتنش خالی از لطف نباشد این بود که مارسی که خنم کفایی بازی می کرد،برای لین که نقش آن به عهده ی خانم مسعودنیا بود،تصویر یک شیر را می کشد.این تصویر دربخشی از نمایش توسط لین پاره می شد.من به خانم کفایی سفارش کرده بودم که حتما در خانه چند تصویرشیر بکشد و همیشه همراه داشته باشد.این کار چند حسن داشت.یکی اینکه برای نقاشی شیر طبیعتا وقت میگذاشت و زحمت می کشید.وقتی تصویر شیر بوسیله ی لین پاره میشد،مارسی شوکه میشد.چون پاره کردن تصویر به دست لین با تکبر صورت می گرفت و مارسی تحقیر میشد وحس بدی به او دست میداد.من به این حس نیازداشتم و می خواستم که باشد.
هربار که خانم کفایی می آمد چند تا تصویر شیر همراه خود داشت.گاهی از راه دبیرستان می آمدوتصویری همراه نداشت.من اجبار می کردم که همین الان بنشیند و تصویر را بکشد و بعد تمرین را شروع می کردیم.بچه ها می گفتند حالا نمیشود این بار تصویر را نکشیم ویک کاغذ سفید را پاره کنیم؟من قبول نمی کردم.هدفم این بود که کار تاجایی که ممکن است جنبه ی واقعی داشته باشدوحس درستی را به تماشاگر منتقل کند.
من تشکر میکنم از خانم ها مریم مسعودنیا و کیانا کفایی که به کار احترام گذاشتند .ممنونم که به چیزی که ساختند باور داشتند.من واقعا اسم برایم مهم نبود که حالا من کارگردان هستم واین ها.به بچه ها گفتم ما باهم دوست هستیم و من آمده ام برای انجام کاری به دوستانم کمک کنم.واقعیتش هم همین است.من اگر هم ایده ای داشتم و توصیه ای کردم سرانجام این بازیگران هستند که باید آن را روی صحنه اجرا کنند.کارگردان بیرون صحنه ایستاده است.بازیگرانند که در برابر تماشاگران به کار شکل می دهند و نتیجه ی تلاش همه ی عوامل را به سامان می رسانند.